You can't hate me! I'm adorable!

Krzysiek Pietraszko

1977

Marnotrwany Brat, Syn i Przyszły Ojciec!

jeszcze pięć lat temu zawodowy żołnierz - dziś jednoręki bandyta i stolarz. 

NA POHYBEL SKURWYSYNOM!

Krzysiek nigdy nie był normalny. Może to kwestia szalonego tatusia, może biegającej z jego kumplami młodszej siostry. Nigdy w zasadzie nie wiedział co z nim jest 'nie tak' ani z jakiej przyczyny, ale najnormalniejszy zdecydowanie nie był. Mając dziesięć lat wymarzył sobie, że pewnego dnia zostanie zawodowym żołnierzem i od tamtej pory biegał po podwórku z patykiem przypominającym broń i przyprawiał matkę o zawał serca, robiąc jej ataki z zaskoczenia bombą własnej roboty. Jak dobił do osiemnastki, zaczął namawiac najlepszego kumpla (wówczas szesnastolatka), by wybrał się z nim na testy sprawnościowe, bo Armia Nasza Najcudowniejsza! organizowała nabór na żołnierzy. Grzesiek wyśmiał go bardzo, ale owszem -  wsiadł z nim w samochód i pojechał. Nie było ich dwa dni, ale sprawa została załatwiona. Przed nim było jeszcze dużo, dużo nauki, ale dał sobie chłopak rade, bo chociaż się nigdy nie starał to i tak te wszystkie terminy i inne chuje wchodziły  mu do głowy szybciej niż imiona dziewczyn, które udało mu się poderwać w okolicznych dyskotekach. Jak tylko w koszarach ogłosili, że można wybyć na front i walczyć w imię wyższych celów, to był pierwszym któremu ręka wystrzeliła w górę.

Skakał, błagał i był gotów położyć się krzyżem przed samym generałem, byleby tylko został wybrany do wyjazdu (w tym momencie powinni mu zrobić dodatkowe testy psychologiczne, bo na tych wstępnych chyba oszukiwał). Udało się bez problemów, dwa dni później jego ojciec rozniósł połowę wsi jak tylko dowiedział się, że pierworodny syn wyjeżdża latać z karabinem za jakimiś 'odmieńcami'. Na nic zdały się matczyne płacze i jęki, Krzysiek postawił na swoim i w dwutysięcznym pierwszym  roku wyjechał z kamratami siać postrach w Afganistanie. Z frontu pisał rzewne listy do Grzegorza i użalał się nad stuprocentowym brakiem poczucia humoru szerzącym się wśród kadry dowodzącej, jak się później okazało powinien się cieszyć że panowie zajmowali się czymś więcej niż dowcipami, gdyż jeden z nich prawdopodobnie uratował mu życie. Wrócił więc po niespełna dwóch latach z mocno połamaną ręką i usłyszał od matki, że ma kategoryczny zakaz wyjeżdżania gdziekolwiek poza Leśną, dopóki nie ukończy osiemdziesiątego piatego roku życia. Tak bardzo się śmiał z tego powodu, że mało nie dostał zawału (co skutecznie uniemożliwiałoby mu powrót na front). Mimo wszystko wrócił na front, tym razem do Iraku -  z totalnym brakiem akceptacji ze strony rodziny. Usłyszał przed wyjazdem, że jeśli go zabiją, to niech nikt nie ważny się wysyłać im ciała, bo i tak będą to mieli w dupie. Powiedział więc sajonara, zniknął na długi, długi czas, pisał jeszcze bardziej rzewne listy do Grzegorza i wrócił w jeszcze gorszym stanie. Bez ręki. Ot taka kolej rzeczy. Na lotnisku witał go jedynie ulubiony szwagier i kilku ludzi z 'szefostwa', którzy potem załatwili mu najlepszą klinikę w Niemczech i protezę, za którą mógłby wykupić połowę swojej wsi. Wrócił do domu jako wyklęte dziecko i musiał bujać się przez pół roku u własnej siostry w salonie, śpiąc z Grzesiem na jednej kanapie (jedynie przez miesiąc), bo nikt ni chciał z nim gadać. Taki zły i be i fuj!

Obecnie sprawdza się zawodowo jako stolarz-artysta i robi tym furorę w okolicy, bo nie ma drugiego stolarza bez ręki (jak przyjezdni obserwują to ściaga protezę, żeby było bardziej dramatycznie). Nie przejmuje się opinią innych, lubi czytać książki, obiecał sobie że wróci na front jak tylko wynajdą broń sterowaną stopami i generalnie ma dobre pomysły na swoje życie. 

Takie to urocze i siejące postrach wśród matek dorastających córek, które to (córki!) wzdychają do Krzysia mając nadzieję, że zwróci na którąś uwagę. Od jakiegoś czasu bezsprzecznie zakochany w pewnej cudnej pani, która będzie jego na wieki wieków AMEN. Ponad to robi zakupy na krechę u własnej siostry, uczy się wędkować jedną ręką, biega za dzieciakami Grześka i Maryśki i czasem budzi się w środku nocy zlany potem, bo przypominają mu się wszyscy zmarli na froncie kumple. Ale o tym nikomu nie mówi, to zniszczyłoby jego wizerunek nie przejmującego się niczym typa. 

 Loża szyderców wita!